“Aż mi siebie jest żal”
Jojczenie, że ktoś jest taki i siaki, a ja jestem taki pokrzywdzony/pokrzywdzona przez niego.
Czy to ma sens? Po co to wszystko? Po co się na tym koncentrować? Nie łatwiej wziąć i odejść?
– No właśnie niełatwo w przypadku toksycznego związku.
Gdyby tak było, to nie byłoby tak wiele osób tkwiących w toksycznych związkach.
Nie zmienia to faktu, że odejście od toksyka to jest jeden jedyny właściwy sposób, aby móc normalnie funkcjonować. Mieć i czuć swoją przestrzeń. Pracować i kochać w zdrowych dawkach. Rozwijać się.
Bo jeśli nadal uważasz, że zmienisz toksyka i poszukujesz tutaj jeszcze porad, jak to zrobić, to jesteś w błędzie i nie łudź się, takich porad tu nie znajdziesz. Bo nie ma takich sposobów. Zaakceptuj to w końcu, że on się nie zmieni. Zaakceptuj to, jaki on jest i zamartw się o swój tyłek.
Gdy czujesz, że jesteś w sieci toksyka
W toksycznych związkach owijają nas pajęczyny. Toksyk zmusza nas do zamknięcia się w sobie i zawija nas w kokon zrobiony ze swojej manipulacji i kontroli (bo wyczuł nasze słabe strony i brak zabezpieczonych granic). Zwykle chcemy się wyplątać z toksycznego związku, bo jesteśmy tak skrępowani, że dusimy się. Nie mamy dopływu świeżości. Nasze horyzonty myślowe zostają ograniczone, a sygnały ze świata przestają do nas docierać. Czujemy, że ten związek nas uwiera, że nas przygniata, że tracimy siebie, że popadamy w depresję. Czujemy w sobie pustkę albo czujemy się jak nabuzowana beczka goryczy, która trzeszczy w szwach i lada chwila wybuchnie, ale ciągle się w tej goryczy jeszcze kisimy. I trujemy swoimi emocjami. Podczas gdy już dawno powinny zostać uwolnione. Możesz to oczywiście jeszcze inaczej odczuwać. Napisz o tym, jak to rozpoznajesz.
Użalanie się nad sobą jako efekt doświadczania toksycznej sieci
Gdy doświadczamy tego toksycznego splątania, a postanawiamy się z tego uwolnić, to trudno nie czuć jego efektów. Naciągamy pajęczynę i czujemy wtedy jej moc – jak bardzo nas przytrzymuje, jak bardzo jest klejąca. Jesteśmy wściekli na toksyka, że tak nas urządził. I wtedy możemy użalać nad sobą.
Kiedy powiesz sobie “dość !” (?)
Nie twierdzę, że użalanie się nad sobą jest złe, ale nadmierne użalanie nad sobą już tak. No bo o co Ci chodzi? Użalanie się nad sobą jest dla Ciebie celem, żeby zwrócić na siebie uwagę, czy może celem jest wyjście ze stanu, w którym jesteś? Zdecyduj się.
Okej, uświadomiłeś/uświadomiłaś sobie, że jesteś w dupie. To już pierwszy krok w wychodzeniu z toksycznego związku. Właśnie przeprowadziłeś/przeprowadziłaś autodiagnozę swojego stanu. Znaczy, nie jest z Tobą aż tak źle. Ale jeśli chcesz ciągle jęczeć, to jęcz sobie pod nosem, a nie zatruwaj tym życia innym ludziom. Sorry, ale miej też wzgląd na innych. W końcu ich wola słuchania Ciebie i chęć pomagania Tobie się skończy, jeśli tylko stwierdzą, że to nie ma sensu. Bo to Twoja sprawa. Twój wybór.
A dodatkowo też zaczyna to ich przytłaczać. W kółko to samo. Ileż można tego słuchać? – Nie zadręczaj ich, nie frustruj ich. Nie karm ich tą toksyczną chmurą. Nie zabieraj im w ten sposób zdrowej przestrzeni. Przecież sam/sama chcesz mieć swoją przestrzeń.
Miej też wzgląd na siebie i przestań zatruwać się tym użalaniem. Jak długo jeszcze masz zamiar obciążać się żalem? Dokładać sobie dodatkowych kamieni?
Jeśli chcesz z tego wyjść, to weź się do roboty. To, że jesteś skrępowany nicią, to nie znaczy, że nie możesz niczego zrobić. Przecież żyjesz.
Zdobądź nożyczki. Proś o nożyczki. Zarób na nożyczki. Zrób sobie nożyczki. Zacznij używać nożyczek.
Poczytaj o tym, dlaczego nie wychodzisz z toksycznego związku. Wprawdzie w poście tym opisuję toksyczny związek z rodzicami, ale tak naprawdę dotyczy to każdego toksycznego związku.
Spodobał Ci się ten artykuł?
